Buikpijn bij kinderen. Het komt veel voor en soms weet je niet wat de oorzaak is. Zo ook bij Anne. En toen ze gisteren voor de vierde keer in ruim twee maanden hele erge buikpijn had en het heftiger leek dan eerdere keren, besloten we toch maar eens naar de huisarts te gaan. En dat werd een dagje ziekenhuis.

Anne heeft best vaak buikpijn. We hebben eigenlijk altijd gedacht dat ze gewoon erg gevoelige darmen heeft en elk virusje oppikt. Zelf heb ik als kind ook veel buikpijn gehad en rond mijn twintigste bleek dat ik een vorm van lactose intolerantie heb. Wanneer Anne buikpijn heeft, is het verloop elke keer meestal hetzelfde. Eerst niet lekker voelen en erge buikpijn. Uiteindelijk overgeven en dan gaat het snel weer beter. We denken daarom niet aan een voedselallergie of intolerantie want dan zou ze continu klachten moeten hebben en dat heeft ze niet. Het lijken haast aanvallen. We hebben ook al eens gedacht dat het samen zou kunnen hangen met spanning (iets spannends op school bijvoorbeeld) maar ook dat kunnen we eigenlijk niet plaatsen.

De vierde keer al thuis door buikpijn al dit schooljaar

Gisterochtend kwam ze uit bed en voelde zich weer niet lekker. Dus ging ze niet naar school. Ze lag op de bank en had echt heel erge buikpijn. Alleen maar huilen, schreeuwen, spartelen met haar benen en niet wetend wat ze met zichzelf en de pijn aan moest. Paracetamol hielp niet. Toen hebben we de huisarts toch maar eens gebeld. Helaas was die er niet, maar gelukkig konden we bij een vervanger terecht. In de wachtkamer bij de huisarts begin Anne over te geven. De huisarts onderzocht haar daarna en vertrouwde het niet helemaal omdat Anne ook rechtsonder in haar buik pijn had en stuurde ons door naar het ziekenhuis. Ze dacht misschien aan een blinde darm ontsteking. Helaas konden we niet in het ziekenhuis in de buurt terecht. Iets met een patiëntenstop voor mensen bij een bepaalde verzekering. Hadden wij weer. Dus naar een ziekenhuis in een stad verderop.

In het ziekenhuis

In het ziekenhuis konden we ons melden bij de eerste hulp en kreeg Anne weer paracetamol en werd bloed en urine afgenomen. Ze had geen koorts. Ze had wel nog steeds pijn en moest weer overgeven. De arts onderzocht haar en we wachtten op de uitslagen. Haar ontstekingswaarden waren goed, maar ze had wel een verhoogde waarde witte bloedlichaampjes in haar bloed. Daarom wilde de arts toch even een echo laten maken om haar blinde darm te bekijken. De echo liet niks vreemds zien. Anne werd nog onderzocht door de kinderarts maar eigenlijk konden ze niks vinden. Ze vermoedden een vorm van obstipatie. Hiervoor heeft ze medicijnen gekregen om dit te voorkomen. Ze kreeg weer een beetje praatjes en wilde wat eten. Ze mocht mee naar huis. Als het de volgende ochtend niet beter ging, mochten we terugkomen en zouden ze opnieuw onderzoek doen. Het zou nog steeds een beginnende blinde darm ontsteking kunnen zijn..

De nacht

Nadat we aan het eind van de middag weer thuis waren, voelde Anne zich toch niet lekker. Ze wilde niet eten en drinken en gaf weer over. ’s Nachts hebben we amper geslapen want ze bleef buikpijn hebben en zich niet lekker voelen. Rond half vier ’s nachts heeft ze weer paracetamol gehad en daarna hebben we even geslapen en werden we wakker van de wekker. Ze kwam eerst best fit over en wilde zelfs naar school. Maar dat hebben we niet gedaan. Ze had vanochtend diarree en ligt nu op de bank. Ze probeert een cracotte te eten en thee te drinken en we gaan zien of ze het binnen houdt. Ze heeft geen koorts en lijkt minder pijn te hebben. Hopelijk knapt ze nu op en anders bellen we in de loop van de dag weer met het ziekenhuis.

We zijn wel heel blij dat we naar de huisarts en het ziekenhuis zijn gegaan. In het ziekenhuis namen ze het ook zeker serieus en ik vond het ook fijn dat alle onderzoeken, de echo en overleg met de kinderarts plaatsvonden. Hopelijk knapt ze snel op. En hopelijk werken de medicijnen en heeft ze in de toekomst minder last van deze heftige buikpijn.

Volg BlogsbyIngrid ook op social media: