We hebben een heftig weekje achter de rug. We kwamen op de laatste vrijdag van de meivakantie terug van Een midweek Port Zélande en hadden het weekend nog lekker vrij. Zondag was het Bevrijdingsdag, dus dan zouden we vast iets leuks kunnen doen. Maar dat ging helaas anders. Zondagochtend werd ik gebeld. Manlief was voetballen en had een ongelukje gehad. Hij werd met de ambulance naar het eerste hulp gebracht. Een heftig weekje volgde…

Zondag voetballen

Zondag gebeurde het dus. Met een beweging, niet eens in een duel, voelde Joa iets knappen in zijn knie. Er scheurde iets af en zijn knieschijf schoof naar boven. Geen fijn gezicht (tenminste dat zeggen ze, ik was er niet bij) en pijnlijk. De wedstrijd werd gestaakt en de ambulance gebeld. Na het telefoontje heb ik de meiden naar opa en oma gebracht en ben ik naar de eerste hulp gereden. Toen ik daar aan kwam, werd Joa net met de ambulance binnengebracht. Na wat onderzoek werden er foto’s gemaakt.

Daarop was alleen te zien dat de knieschijf te hoog zat en een heel klein stukje bot was afgebroken. Nader onderzoek deed vermoeden dat de onderste pees van de knieschijf was afgescheurd. Er moest echter een echo gemaakt worden, maar dat kon die zondag niet. Dus moest ik hem, met een brace om zijn been, meenemen naar huis. Gelukkig had hij niet veel pijn. Zijn been moest alleen gestrekt blijven anders schoof de knieschijf weer omhoog en dat is wel pijnlijk. De meiden waren best onder de indruk. Papa in een ambulance naar het ziekenhuis. En nu met een brace om en niks kunnen. Anne sliep ook slecht die nacht. Ze dacht veel een papa die zijn been niet mocht buigen. We hadden een redelijke nacht.

Maandag

Maandagochtend bracht ik eerst de meiden naar school. Al snel werden we gebeld voor afspraken in het ziekenhuis. Eerst de echo laten maken en daarna naar de trauma arts. Ondertussen regelden we een rolstoel met gipslade zodat zijn been gestrekt kon blijven liggen met voldoende steun. Wat men vermoedde, was op de echo te zien: de onderste pees van de knieschijf was afgescheurd. De arts besloot dat Joa geopereerd moest worden binnen en een week. We konden nog even naar de intake voor de dagopname en anesthesie. We regelden een bed voor in de woonkamer en konden weer naar huis. De meiden waren deze middag naar de BSO. Toen ze thuis kwamen moest er natuurlijk wel met papa geknuffeld worden. Anne vond dat spannend en was bang dat ze Joa pijn zou doen. Emma klom gewoon op schoot. Het was wachten op een telefoontje wanneer de operatie zou plaatsvinden. Dat telefoontje kregen we maandagavond al. De operatie zou vrijdagochtend plaatsvinden.

Dinsdag tot en met donderdag

Dinsdag ochtend werd het bed voor in de woonkamer gebracht. Ideaal. Zo kon hij beneden slapen en liggen wanneer hij moe was en hoefde hij de trap naar boven niet meer op. Verder was het behelpen met wassen en naar het toilet gaan, maar dat ging eigenlijk heel goed. De meiden lieten we af en toe helpen met dingen ophalen, een kussentje onder zijn been leggen of veters strikken. Dat nam in ieder geval wat spanning weg. Joa kon in de rolstoel aan de eettafel prima werken en zijn werkafspraken kwamen gewoon bij ons thuis. Uiteraard was het wel vermoeiend voor hem. Daarnaast was ik natuurlijk ook druk met de meiden. Ik bracht en haalde ze van school en hun volleybaltraining. Woensdagmiddag speelden ze bij vriendinnetjes en donderdag gingen ze naar de BSO. En donderdagavond durfde Anne eindelijk eens echt lekker te knuffelen met papa zonder dat ze bang was om hem pijn te doen. De operatie zou vrijdagochtend plaatsvinden. Joa moest al om half 8 in het ziekenhuis zijn. Gelukkig kwamen donderdagavond mijn ouders. Ze wonen niet in de buurt helaas. Maar ze kwamen logeren en konden zo vrijdagochtend voor de meiden zorgen en ze naar school brengen.

Vrijdag

Vrijdagochtend meldden we ons om half 8 op het ziekenhuis. We werden redelijk snel opgehaald en om 8.15 uur werd Joa de OK opgereden en ging ik naar huis. Nog voor tienen werd ik al gebeld dat de operatie geslaagd was. De pees was weer aan de knieschijf gehecht en Joa lag op de uitslaapkamer. Zodra hij op de verpleegafdeling lag, zouden ze mij weer bellen. Dat was al rond het middaguur. Aangezien mijn ouders er waren en zij de meiden uit school zouden halen, kon ik direct naar het ziekenhuis toe. Daar heb ik nog de hele middag bij hem gezeten. Nadat de arts en de fysiotherapeut hun akkoord hadden gegeven, mocht Joa tegen de avond mee naar huis. Het been moest gestrekt blijven en de brace moet voorlopig om blijven. Al met al toch best een spannend dagje. Maar gelukkig had hij een leuke kamergenoot en super lieve artsen en verplegers met een flinke dosis humor. We hebben veel gelachen!

Thuis gekomen, ging hij na het eten in de rolstoel aan tafel direct in het bed in de woonkamer liggen. De meiden hebben nog even met hem gekletst en geknuffeld en gingen daarna lekker in bad en naar bed. Nog steeds was het allemaal een beetje spannend voor ze.

En nu verder

Op dit moment heeft hij nog best veel pijn na de operatie. Dat zal hopelijk na een paar dagen afnemen. De eerste vier weken moet het been gestrekt, in de brace, en mag hij het been niet belasten. Daarna mag hij stapje voor stapje meer. Gelukkig hebben we alle hulpmiddelen in huis. Vervolgens zal nog een lange tijd van revalidatie volgen. Maar dat komt wel goed. De meiden spelen vandaag lekker buiten. Dan kan papa een beetje rusten. Maar eerst heeft Emma nog een mooie tekening van papa in het bed gemaakt en het begin van een liedje geschreven. Zo zijn ze er op hun eigen manier toch mee bezig.