Laatst lag ik lekker in bad met een tijdschrift (me-time!) en viel mijn oog op een artikel over partners die het thuisfront (met kinderen) runnen zodat hun partner carrière kan maken. En ach ja dat hoor je wel vaker. Niks mis mee. In het verhaal van de eerste vrouw herkende ik een heleboel en toch sloeg mijn herkenning om in ongeloof terwijl ik verder las.
Man met drukke baan
Deze vrouw, moeder van twee kinderen die wat jonger zijn dan de onze, maar wel al naar school gaan, had een man met een eigen bedrijf. Manlief werkt hard en veel, maar is wel elk weekend thuis. Zij zorgt dat thuis alles op orde is, de boodschappen, schoonmaken, de was, klusjes en uiteraard de zorg voor de kinderen. Daar herkende ik onze taakverdeling ook wel in. Ook hier is het zo dat mijn man veel werkt en in periodes tot ’s avonds laat en ook in het weekend. Maar de rest van het jaar zijn de avonden en de weekenden gewoon voor ons zelf en ons samen. Ik regel verder de meeste zaken thuis, maar als ik hulp nodig heb, staat hij altijd klaar.
Fulltime zorgen
Tot zover de herkenning. Het verhaal ging verder. Deze vrouw was gestopt met werken om fulltime voor de kinderen en alles rondom het huis(houden) te zorgen. Ze vond alleen wel dat veel mensen dit onderschatten. Mensen dachten dat ze een luizenleven had en dan wilde ze zich verdedigen. Ondanks dat ze aangaf het fijn te vinden om met de kinderen thuis te zijn, klonk het alsof ze het toch niet allemaal zo leuk vond en ze verwachtte ook wel weer carrière te gaan maken wanneer de kinderen ouder zijn. Het klonk mij wat negatief in de oren en ik kon haast niet geloven dat ze gelukkig was in deze situatie.
De vergelijking met onze situatie
Wanneer ik dat dan met mezelf vergelijk, heb ik voordat er kinderen kwamen carrière gemaakt en werkte ik veel. Toen Anne geboren werd, wilde ik graag minder werken. Helaas ging dat ten koste van de carrière, maar dat had ik er voor over. Naast mijn eigen werk, deed ik ’s avonds of in het weekend ook nog wat administratieve werkzaamheden voor het bedrijf van mijn man. Medio 2016 besloot ik mijn baan op te zeggen en ging ik in het bedrijf van mijn man werken. Ik werkte nog meer dan daarvoor, maar wat vond ik het geweldig. En ja daarnaast regelde ik ook thuis alles. Best druk ja. Maar toch besloot ik eind 2017 te beginnen met deze blog. Ook iets wat stiekem best veel tijd kost. Maar weet je? Ik vind het leuk! En ik krijg er energie van! En zoals een andere werkende moeder in het tijdschrift artikel aangaf: ” ik word er een leukere vrouw en moeder van!” En dat is ook wat ik met deze blog wil aangeven. Het is zo jammer wanneer je iets doet waar je geen plezier in hebt of iets niet doet waar je juist zo blij van wordt en energie van krijgt.
Ik moet er niet aan denken om niet te werken. Lijkt me verschrikkelijk. Het huishouden en de boodschappen heb je wel een keer gedaan wanneer de kinderen op school zitten. En dan? Ik zou me vervelen en iets gaan doen. En natuurlijk weet ik af en toe ook niet waar ik de tijd vandaan moet halen en hoe ik alle klusjes thuis moet klaren. En wil ik ook wel eens in bed blijven liggen of lekker niks doen nadat de meiden naar school zijn. En soms moet je dat ook gewoon doen! Dan neem je een dag vrij en ga je wat leuks doen!
Have fun!
Met deze blog wil ik helemaal niet en niemand veroordelen, integendeel. Ik denk juist dat iedereen moet doen waar hij/zij zich goed bij voelt. En wat dat is, is voor iedereen anders. Voor mij is dat een trein die (af en toe) flink door dendert. Maar wel een, die een reis maakt die ik geweldig vind en waar ik van geniet. En daar gaat het om! Dus hoe houden we alle ballen in de lucht? Door plezier te hebben!
Volg BlogsbyIngrid ook op social media:
Ik kan niet wachten tot ik weer kan werken. Nu thuis door mn autisme. . Dus ik snap wel dat je je werk niet wil opgeven
Een mooi uitgangspunt dat plezier het makkelijker maakt om ballen in de lucht te houden. Zelf heb ik altijd het idee als je erg moet puzzelen hoe je ze omhoog moet houden je waarschijnlijk teveel ballen hebt : )
Hier ook altijd een hele puzzel om alles rond te krijgen; geeft wel voldoening als het lukt
Zelf ben ik door ziekte vier jaar huisgebonden geweest. Niks voor mij. Wat ben ik blij dat ik er weer op uit kan! Dat huishouden verveelt echt wel een keer en ik denk persoonlijk dat weinig mensen gemaakt zijn voor een 100% thuisleven, je wilt toch iets doen. Ik tenminste. Ook een reden dat ik mijn blog ben begonnen 🙂
Ik werk nu 4/5 en dat bevaklt me prima. Nog steeds duk genoeg bezig op het werk en thuis toch iest meer ademruimte.
Goed zo, gewoon iedereen zijn leven laten leven zoals hij/zij er zich prettig bij voelt.
Ik heb dan wel geen kinderen, maar het huishouden komt door het werk van mijn man veelal op mijn alleen neer, daarnaast werk ik én heb een eigen onderneming, doe daarnaast een opleiding én hou een blog bij. Kortom, hier dendert te trein ook behoorlijk door, maar die ballen hoog houden lukt best. Niks doen is dus echt niets voor mij 🙂 en van heel veel dingen uit bovenstaande lijstje krijg ik energie.
Ik denk dat het voor iedereen anders is maar ook dat je er misschien als moeder in verschillende fases anders over denkt. Ik werkte vroeger toen de kids kleiner waren en dat deed ik parttime en mijn ex-man deed dat parttime. Prima geregeld. Na de scheiding kwam alle zorg op mij (3 kids) maar doordat ik nu nog maar 1 salaris had moest ik fulltime werken (toch 4 monden te voeden). Ik kan je zeggen dat ik in die periode zo graag niet had gewerkt. Het was een periode waarbij ik voelde dat de kids me nodig hadden en dat ik er niet voor ze kon zijn. Heel frustrerend. Nu sta ik na een aantal jaren weer op eigen benen en kan ik parttime buiten de deur en deels in huis werken – dat past weer heel goed bij deze fase en bij de leeftijd van de kids.
Lijkt mij helemaal niks om te stoppen met werken voor de kinderen, part-time is prima, dat is in ieder geval is iets
Pingback: Blogsbyingrid | Minigids Self-care – Mindful leven en goed voor jezelf zorgenBlogsbyingrid
Pingback: Blogsbyingrid | 100% loslatenBlogsbyingrid
Pingback: Blogsbyingrid | Lifechanging motivatieservice programma voor moedersBlogsbyingrid