Toen Emma een jaar of 3 was slikte Emma haar oorbel door. En ik kan je vertellen, dan schrik je wel even. Want zo’n oorbel is natuurlijk best een gevaarlijk dingetje met zo’n pinnetje en een knopje of figuurtje er aan.

Ik schreef al eens over deze nare ervaring voor Girlslabel, maar omdat ieder kind wel eens iets inslikt wat niet mag en deze ervaring me toch wel is bijgebleven, deel ik ons verhaal ook hier.

Ken je dat? Je zit op je werk, in overleg en je mobiel gaat. Je kijkt even gauw op het scherm en je ziet het nummer van de kinderopvang. Dat betekent meestal dat je kunt inpakken en dat je kind ziek, zwak of misselijk is of koorts heeft en dus opgehaald moet worden. En dat komt nooit uit. Dus pak je toch maar even de telefoon op. En dan hoor je: “Hallo. Tja, hoe zullen we het zeggen. We hebben een probleempje met Emma… Ze heeft haar oorbel ingeslikt.” Wat zeg je? Hoor ik dat nou goed? En dan schrik je toch even.

Oorbel ingeslikt tijdens het middagslaapje

Hoe kan een kind van drie haar oorbel uit doen, in haar mond stoppen en door slikken. Ik vind dat knap. Maar niet het soort knap dat ik er trots op ben. Het blijkt dat Emma tijdens haar middagslaapje, haar oorbel uit haar oor gefriemeld heeft en in haar mond heeft gestopt. En toen per ongeluk, misschien wel in slaap dommelend, doorgeslikt heeft. De leidsters hoorden ineens paniekerig gehuil. Gelukkig kon Emma vertellen wat er gebeurd was. Ze had niet het achterkantje ingeslikt, dat lag nog in het bedje, maar ‘slechts’ het pinnetje. Toen ging er wel even een horror scenario door mijn hoofd. Ik zag dat pinnetje al door haar slokdarm gaan en daarna gaatjes prikken in haar maag en met inwendige bloedingen tot gevolg. Ja, ik kan een beetje doordraven. De leidsters hadden haar gekalmeerd en wat ontbijtkoek gegeven en wat water. Oké. En nu?

Voor de zekerheid de huisarts bellen

Alles leek dus goed en Emma was de schrik te boven. Maar dat horror scenario bleef in mijn hoofd spoken en ook de leidsters van de kinderopvang leek het verstandig om de huisarts even te bellen. Dus stapte ik uit mijn werkoverleg voor een belletje naar de huisarts. Gelukkig bleek dat de leidsters top hadden gehandeld. Zo blij mee! Ontbijtkoek was inderdaad het beste om te geven, want dat is lekker kleverig en plakt dan aan het oorbelletje vast en beschermd zo de ingewanden. Wat was ik opgelucht, geen horror scenario dus. En dan nu afwachten tot het oorbelletje er vanzelf weer uitkomt en wel even vaststellen dat het er (helemaal) uit is gekomen. Nou, dat was dus een heerlijk klusje voor de leidsters en/of mama de komende dagen. Zie je het voor je? Gelukkig kwam het oorbelletje er na drie dagen uit en was helemaal intact.

Ik was heel blij dat de leidsters van het kinderdagverblijf zo goed en adequaat gehandeld hebben. En zo’n ervaring geeft ook weer stof tot nadenken over het zelf volgen van een (kinder) EHBO cursus.

En Emma? Die kan zich het niet echt meer herinneren, maar ze kent het verhaal wel en vertelt het soms ook. Ook al is het al een paar jaar geleden. Ze vertelt het kort en bondig: “Weet je nog mama, toen ik mijn oorbel had opgegeten? En dat ik die toen er gewoon weer uitgepoept heb?”. Niks horror scenario!

Volg BlogsbyIngrid ook op social media: