wordt

Het is weer zover. De basisschoolleraren gaan staken. Tja, want vind ik daarvan. Ik heb er nogal tegenstrijdige gedachten over. Maar ik denk ook vooral: Alweer?

Begrip

Laat ik beginnen met het feit dat ik de leraren wel begrijp. Ik weet niet hoeveel ze verdienen, en heb ook geen zin om me daarin te verdiepen, dus daar heb ik geen mening over. Maar de werkdruk daar kan ik me iets bij voorstellen. Een klas van tussen de 25 en 30 kinderen. Tegenwoordig meer kinderen met een rugzakje en het bieden van passend onderwijs. En dan alles moeten observeren en registreren. Ja dat lijkt me een flinke klus. En dan wanneer leraren uitvallen, dan is er niet altijd een vervanger en worden klassen verdeeld over andere klassen of in het uiterste geval naar huis gestuurd. Dus ja, bij die werkdruk heb ik een beeld en kan ik me hun onvrede voorstellen.

Opvang regelen of vrij nemen?

Wat ik iets minder vind aan de staking is het volgende. De leraren staken een dag (of twee) waardoor wij als ouders opvang moeten regelen voor onze kinderen. Het merendeel van de ouders werkt (ga ik van uit) en moet dus oppas/gastouder/bso regelen of zelf vrij nemen. Dat kost ons dus gewoon geld. En niet de eerste keer dit jaar. Prima dat er gestaakt wordt, maar waarom word ik als ouder daar de dupe van? Waarom moet ik dat in mijn portemonnee voelen?

Als het personeel op schiphol staakt, dan raakt dat de reizigers. Als het personeel bij de NS staakt, dan raakt dat de treinreizigers. Als de leraren staken, dan raakt het de ouders. En dat vind ik zo jammer. De kracht van hun staking halen ze deels uit het feit dat ze anderen benadelen. Als ik op mijn werk staak, dan benadeel ik alleen mezelf (want mijn werk komt niet op tijd af). Er komt niemand te laat op zijn bestemming en niemand hoeft opvang voor zijn kinderen te regelen.

Alweer staken

Wat nu ook een beetje gaat mee spelen, is dat er al weer gestaakt wordt. Het begon eind 2017. Dat was voor ons de eerste keer dat wij te maken hadden met een staking in onderwijsland met kinderen op school. Er volgden regionale stakingen. Eind 2019 was er nog een staking en nu zelfs een tweedaagse staking. Eerlijk gezegd ben ik er wel klaar mee.

Oplossing

Een pasklare oplossing voor dit probleem heb ik ook niet. Ik snap dat de leraren een punt willen maken en dat hun eisen niet (volledig) zijn ingewilligd. Maar moeten de ouders nu (weer) de dupe zijn? Na een uurtje later beginnen in juni 2017 alle stakingen die daarop volgden, nu zelfs een tweedaagse staking. En het is niet zozeer een oproep aan de leraren, maar ook aan de politiek. Kom er nu eens samen uit zodat iedereen tevreden is, de leraren, de politiek en ook de ouders. Maar dat lijkt met al die stakingen de afgelopen jaren een utopie.

Wat vind jij hiervan?

Volg BlogsbyIngrid ook op social media: