Afgelopen weekend was het zover. De eerste sneeuw van deze winter. Wat heerlijk en wat zag het er buiten mooi uit! De wereld krijgt een magische uitstraling als in een sprookje. Een winter wonderland. De kinderen kunnen niet wachten om naar buiten te gaan: sneeuwballen gooien, sneeuwpop maken, sleetje rijden. Rode wangen van de kou en van enthousiasme. Wat hebben we genoten. Lekker ingepakt met skikleding en snowboots, handschoenen aan en muts op. En daar gingen ze. Lekker in de sneeuw ravotten. Liggen in de sneeuw en je naam erin schrijven. Wat een lol. Later in de middag gingen wij uiteraard ook mee naar buiten. Allebei een slee en op naar de bult. In het park hier in de wijk is een bult waar je heel mooi vanaf kunt sleeën. Wat een feest. Zelf omhoog klauteren en dan vervolgens helemaal alleen naar beneden suizen. De eerste keer nog best spannend, want het gaat best hard. Maar daarna blijven ze gaan. Ze kunnen er geen genoeg van krijgen.

Maandag = weer naar school en werken

Maar dan is het maandag. De sneeuw ligt er nog, de kinderen moeten naar school en we moeten werken. Dat vind ik dus verschrikkelijk. Gladde weggen, treinen die niet rijden. Nu werk ik in het dorp en zou ik zelfs lopend naar mijn werk kunnen, dus ik mag niet klagen. Maar als ik dan al die beelden op tv zie en de waarschuwingen op de radio hoor. Code rood. Wat een ellende. Al met al viel het gisteren hier vooral ’s middags gelukkig mee wat betreft de sneeuw en de gladheid.

Dinsdag

Vandaag staken de leraren en hebben de kinderen de hele dag vrij. Helaas geen sneeuwpret vandaag. Het begint de dooien en wat overblijft is vieze smurrie. Helaas hoort ook dit bij de sneeuw. De kinderen vinden het nog steeds prachtig. Snowboots aan en stampen in de blubber. Langzaamaan verdwijnt de sneeuw. Nu weer wachten op een volgende keer. Misschien een witte kerst?